De kerkdienst.

Het geloof in de katholieke kerk mag dan flink achteruitgaan, toch verzamelen zich elke week dertig gelovigen die, nu ze het einde zien naderen, ineens een berg berouw hebben opgestapeld. Om zes uur ’s ochtends zit ik rechtop in bed omdat de koster de klokken luidt, maar de omwonenden liggen er rustig bij: zonder gehoorapparaten merken ze er helemaal niets van. Ik overweeg serieus om de kerk te laten ‘bezoeken’ door metaal dieven – misschien kunnen ze die koster dan ook meteen meenemen naar de dokter om zijn klokkenspel eens na te laten kijken.

De binnenkant van de kerk biedt een bijzonder schouwspel: een overdaad aan engelenbeelden, gouden kandelaars met enorme kaarsen waar slimme batterijlampjes inzitten en houtsnijwerk dat meer lijkt op het werk van een fanatieke houtworm dan van een meester-ambachtsman. En uiteraard is er de fraaie biechtstoel, waar ik binnenkort dankbaar gebruik van ga maken want als ik al mijn zonden ga op biechten komt er geen einde aan en zal de pastoor een pauze moeten inlassen.

De pastoor was vandaag afwezig, misschien door een sterfgeval of door een flinke kater van de miswijn. De dienst werd nu in geleid door de kapelaan, die als kazuifel een wit laken had genomen en daar een gat in had geknipt. Samen met een misdienaar, die met zijn motorlaarzen het priesterkoor op stampte, verzorgde hij de dienst. Die misdienaar mocht voorlezen uit een heel dik boek, maar wat hij voorlas was door zijn dialect volkomen onbegrijpelijk of was het Latijn.

De dienst zelf bestaat vooral uit het voorlezen van Bijbelteksten en wat gezang wat uit een boekje bij de ingang voorhanden is. De voorzanger hoorbaar via een krakende cassettespeler, wordt live begeleid door het gigantische kerkorgel. Dit veroorzaakt zoveel herrie dat de duiven op de toren in paniek naar het kruisbeeld vluchten, dat ondertussen bedekt is onder een dikke laag duivenpoep.

Als de collecte langskomt wil ik het zakje aanpakken – volgens de geschriften moet je tenslotte gul geven aan de armen. Wanneer we op een gegeven moment in de rij gaan staan voor de hostie, schuif ik een paar plekken op, je weet immers nooit of er straks wel genoeg is. Dat levert luid gemompel op bij de andere kerkgangers.

Bij de kapelaan aangekomen, steek ik mijn tong uit, want ik had ergens gelezen dat zo hoort. Hij kijkt me vreemd aan mompelt iets onverstaanbaars en trekt vervolgens mijn hand naar zich toe om er een plakkerig wit rondje op te leggen. Aan geraakt door de Heilige Geest sla ik een kruis teken en wandel terug naar mijn plek, waar mijn buurvrouw driftig naar haar hoofd zit te wijzen.Later op de dag kwam ik tot de ontdekking dat ik met een hostie op mijn voorhoofd heb rond gelopen.

Tijdens de hele dienst is het vooral een kwestie van elkaar in de gaten houden: is er iemand in slaap gevallen? Op een gegeven moment moeten we elkaar de hand geven, of we knikken even naar de mensen achterin om te laten zien dat we er écht bij horen. Voorin zitten natuurlijk de voorname mensen, zoals de burgemeester en zijn familie.

Aan het eind van de dienst worden we nog getrakteerd op een muzikaal 'meesterwerk' van de organist, die vooral lijkt te checken of alle orgelpijpen het nog doen. Pas daarna mogen we vertrekken. De burgemeester gaat, zoals gebruikelijk, als laatste de kerk uit. Ik houd de deur voor hem open, maar laat hem los op het moment dat zijn tenen – gehuld in charmante open sandalen – klem tussen de onderkant van de deur komen te zitten. Hij roept luid “Merde,” blijkbaar. Dit leidt tot een doodse stilte en iedereen draait zich om. Vloeken in de kerk is een doodzonde en de kapelaan ontzegt hem meteen de toegang voor altijd en hij wordt mogelijk geëxcommuniceerd.

Dit zet mij wel aan het denken. Misschien moet ik mezelf verkiesbaar stellen voor de waarschijnlijk openstaande functie van burgemeester. Maar voordat ik dat doe, wil ik eerst de kerkgangers én de bewoners van het kerkhof toespreken. Daarvoor zal ik voor de volgende dienst alvast mijn oksels wassen met wijwater uit het doopvont. Dan weet iedereen tenminste zeker dat ik fris aan mijn nieuwe carrière begin.