Het buiten leven.

Na een tijdje in Nederland bij mijn vriendin te hebben gelogeerd, besloot ik terug te gaan naar Frankrijk, naar de off-grid plek op een berghelling van een stel in de buurt van de Tarn. Ze hadden een oude camperbus staan waarin ik tegen een vergoeding kon verblijven. Zo kon ik ervaren hoe het is om te leven zonder de gemakken die ik gewend was. Van gevonden materiaal maakte ik een droogkast voor de groenten en kruiden uit de tuin. Ik voelde me vrij en gelukkig in de natuur, tot er tussen het stel een breuk ontstond en de goede sfeer verdween.

Na een paar weken op een boerderij te hebben gepast tijdens de vakantie van een kennis, nam ik contact op met een vrouw die onlangs een oud huis met bos in de Aveyron had gekocht. Ik kon daar, boven op een berg, in een grote stacaravan wonen in ruil voor mijn werkzaamheden. De ruige natuur en het prachtige uitzicht over de vallei betoverden me meteen: oude huizen, diepe dalen met rivieren en oude bossen. Ik was van plan om er lang te blijven, omdat haar plannen me aanspraken. Ik begon met het opknappen van een grote schuur en haalde en zaagde kachelhout uit het bos.

Er waren veel paddenstoelen te vinden, en ik had er een maaltijd mee gemaakt. Een paar uur later voelde ik me doodziek. De volgende ochtend was ik erg verzwakt en besefte ik dat het helemaal fout had kunnen aflopen. Velen zijn hieraan overleden. ’s Nachts was het pikdonker, en je zag alleen de sterrenhemel. Het was doodstil, tot ik iets hoorde. Ik opende de deur en zag alleen een paar grote ogen. Ik schrok me rot; het bleken twee ontsnapte paarden die er meteen weer vandoor gingen.

De winter kwam, en de temperatuur daalde tot -13°C. In de caravan had ik alleen een kleine gaskachel en een kampvuurtje waarop ik kookte en kastanjes pofte. Mijn husky genoot volop, sliep in zijn hok of in de sneeuw en huilde soms naar de maan. We maakten lange wandelingen door de bossen. Mijn werkzaamheden liepen in de lente ten einde, en ik begon me te vervelen. Ik besloot verder te gaan.

Op een B&B van een moeder van 80 en haar dochter hadden ze drie paarden en een asiel voor twintig zwerfhonden. De financiële problemen waren overduidelijk, dus ik besloot te betalen voor mijn verblijf en zou de paarden trainen. De honden hadden soms vechtpartijen, en we moesten ze uit elkaar halen voordat ze elkaar iets aandeden. Helaas bleven de paarden gewoon in de wei staan.

Na tien kubieke meter haardhout te hebben opgeruimd, moest ik helpen met een nieuwe klus: een betonnen vloer storten met acht ton zand en cement. Dit was het plan van een kennis die kwam helpen. Hij had een oogje op de dochter, maar zij niet op hem. Haar moeder had echter mij in gedachten. Ik had er genoeg van en vertrok naar Normandië.