Het dorpsfeest.

Het jaarlijkse dorpsfeest is een prachtig moment voor de gemeente om flink uit te pakken. Het programmaboekje was, zoals altijd, in het Nederlands en Frans afgedrukt. Dit keer had men overal vetgedrukte letters gebruikt, zodat zelfs mensen zonder bril het probleemloos konden lezen.

De dag begon, zoals gebruikelijk in deze contreien, met een wielerwedstrijd. Maar eerst moest men alle gaten en scheuren in het wegdek opvullen, wat meteen zorgde voor een soort verkeersdrempels op het parcours. Tot mijn verbazing was de route niet afgezet, waardoor enkele renners stiekem een kortere weg namen. De prijsuitreiking was echter een klasse apart: één deelnemer kreeg een rouwkrans van het nabijgelegen kerkhof, een ander een stropdas die zo lang was dat hij als strop kon dienen. De hoofdprijs? Een hond die op het parcours was verdwaald nadat zijn baasje door een renner op het zebrapad was aangereden.

De fanfare mocht natuurlijk niet ontbreken op dit festijn voor muziekliefhebbers. De aanvang om 12 uur ging echter niet door, omdat de dirigent ontdekte dat hij zijn gehoorapparaat was vergeten. Hij schakelde de politie in om het op te halen. Toen dat eenmaal geregeld was, bleek dat de grote trom ontbrak. Iemand kwam op het briljante idee om dan maar op de microfoon van de omroepinstallatie te kloppen.

Voor de nieuwe inwoners was er een welkomstbijeenkomst georganiseerd. Hoewel ik niet was uitgenodigd, besloot ik toch te gaan, want ik had een paar vragen aan de burgemeester. Er staat namelijk een café dat onbewoonbaar is verklaard, en ik heb interesse om daar een Hells Angels-chapter te vestigen. Het voordeel? Naast het café staat een klein hotel. Met wat rode buitenverlichting kan ik daar zeker vijf meisjes onderbrengen. Om de burgemeester te overtuigen, heb ik hem een kortingskaart toegezegd en mijn clubleden opgedragen de plaatselijke bevolking met rust te laten. De burgemeester wil echter eerst mijn bedrijfsplan aan de gemeenteraad voorleggen, inclusief een voorstel voor winstverdeling.

De middag was volledig gevuld met zang en dans op een podium recht tegenover tientallen lange tafels. Daar genoot de menigte van pannen mosselen, friet, grote stukken vlees en liters bier om de gesprekken te smeren. Het kabaal nam elk uur met een paar decibel toe, zodat de geluidsinstallatie nauwelijks nog hoorbaar was. De kinderen lieten enthousiast hun danspasjes zien, terwijl hun trotse ouders aan de kant stonden om video's te maken en die direct online te plaatsen. Zo hopen ze alvast een begin te maken aan de internationale carrière van hun kroost.

Het absolute hoogtepunt van de middag was de comeback van Nelly. In de jaren '60 bracht ze tranentrekkende liedjes uit die grijs werden gedraaid in de jukebox van lokale kroegen. Wat een lieverd: ze heeft 36 jaar lang alle kleuters van het dorp in haar klas gehad en bij elk kind wel eens een poepluier verschoond. Ze kreeg een daverend applaus van haar fans, die uit dankbaarheid de luiers van hun kroost op het podium wierpen. Daarna kwam de plaatselijke troubadour ons vermaken. Hij moest het feest naar een hoogtepunt brengen met liederen in plat Vlaams, maar dat werd een uitdaging, want niemand hoorde hem meer door het luidruchtige publiek.

Toen brak het moment suprême aan: de kiekenpotenworp. Hiervoor werd een hoogwerker ingezet met daarop twee heksen die kippenpoten naar het uitzinnige publiek gooiden. Het doel? Een poot bemachtigen om een prijs te winnen. Helaas stond ik niet op te letten toen er een poot recht in mijn open mond belandde. De scherpe teen boorde zich in mijn wang, en ik moest naar de EHBO-post om er met een kniptang van verlost te worden.

De burgemeester was ook aanwezig, omringd door zijn hielenlikkers. Blijkbaar was hij vroeger postbode, en op slinkse wijze had hij de bewoners met een zelfgemaakte overheidsbrief overgehaald op hem te stemmen. Toen ik hem vroeg om een interview hierover, ging hij onmiddellijk iemand bellen. Samen op de foto zat er niet in; in plaats daarvan belandde ik, dankzij twee stevige mannen, in een eeuwenoude schandpaal. Gelukkig waren de tomaten en rotte eieren op, maar natte patatten met Belgische mayonaise vlogen me wel om de oren.

Een feest is natuurlijk niet compleet zonder een gratis optreden voor de al flink dronken jeugd. Dit jaar werd een DJ uit IJsland ingevlogen, die de nieuwste Vikingbeats had meegenomen. Het dronken publiek vond het prachtig en begon elkaar omver te duwen op de dansvloer. Ondertussen was ik bevrijd uit de schandpaal en volledig bedekt met patatten. Ik besloot mijn danskwaliteiten te laten zien. Om me heen werd snel ruimte gemaakt, maar door het frituurvet dat van mijn kleren droop, gleed ik meerdere keren uit. Mijn pogingen om dames te verleiden werden niet gewaardeerd, en hun echtgenoten droegen me direct naar de ambulance. Volgens de medische specialisten kan ik een carrière als danser waarschijnlijk wel vergeten.

Na mijn revalidatie keerde ik terug naar het klooster, maar daar was men zo ontsteld over mijn wangedrag dat ik met pek en veren werd bedekt. Hangend aan een stok werd ik uiteindelijk het dorp uitgedragen.