Het Kasteel

Het château lag er betoverend bij in 2015, alsof het rechtstreeks uit een sprookje was ontsnapt. Een dikke laag sneeuw dekte het hele terrein, en het zat vol met gasten die de steile pistes wilden trotseren. Maar onder de kalme, idyllische aanblik school een ander verhaal, dat al snel duistere wendingen zou nemen.

Op een ijzige avond belde een lokale boer, paniek in zijn stem. Een vrouw was gestrand in de hevigste sneeuwstorm in jaren. Ze had zich met haar auto vastgereden op weg naar het château en dwaalde nu ergens rond in de ijzige nacht. Zonder aarzelen sprongen we in mijn 4x4 pickup en begonnen de zoektocht. Na een tijd vonden we haar auto, vastgeklemd op een heuvel, besneeuwd en verlaten. Van haar was geen spoor. De wind gierde om ons heen, en de sneeuw maakte het bijna onmogelijk iets te zien.

Uiteindelijk vonden we haar, liggend in de berm zonder jas, haar lippen blauw en haar adem zwak. Het was alsof de sneeuw haar langzaam in haar witte deken wilde opslokken. We hadden geen moment later moeten komen. Ze was net op tijd gered, maar wie weet wat er allemaal was gebeurd tijdens die eenzame, ijskoude uren in de storm. De vrouw, zo bleek, was een oude vriendin van de kasteelheer en had zich voorgenomen als kok in het château te gaan werken.

Maar het kasteel, zo leek het, had zo zijn eigen plannen. Ze had weinig ervaring met de Franse keuken, en toen ze besloot hutspot te maken voor de gasten, liep het volledig uit de hand. Een zelfgemaakte au bain-marie ontplofte, en de hutspot vloog als een regen van oranje puree tegen het plafond. De keuken leek wel een slagveld, besmeurd met stukjes wortel en ui. Ondertussen wachtten de gasten in de eetzaal nietsvermoedend, nieuwsgierig naar het mysterieuze Nederlandse gerecht. Wat er nog te redden viel werd bij elkaar geschraapt en opgediend met een rookworst. De gasten knikten beleefd en vroegen welk exotisch gerecht hen was voorgeschoteld.

Maar het waren niet alleen de keukenongelukken die de gasten op de proef stelden. Sommige nachten leek het château bezeten. Om middernacht klonken mysterieuze stemmen uit de muren van de kamer waar we bezig waren met verbouwingen. De stemmen waren zacht maar duister, als fluisterende geesten die herinneringen van lang geleden deelden. Het gerucht verspreidde zich onder de gasten, en sommigen verlieten in paniek het kasteel. Alsof dat nog niet genoeg was, hing er in enkele kamers een zware, onverklaarbare geur. De bron bleef dagenlang een raadsel, tot ik ontdekte dat een oude wekkerradio, afgestemd op een Franse praatzender, de vreemde stemmen veroorzaakte. De geur bleek te komen van een verstopt afzuigsysteem, een smerige ontdekking die we liever niet te lang zouden onthouden.

Terwijl we de oude muren kapotsloegen tijdens de verbouwing, stuitten we op een verborgen ruimte. Het was een oude haard, nog vol met verkoold hout, alsof iemand eeuwen geleden het vuur had achtergelaten om te sterven in de duisternis. Maar waar de oude wijnkelders waren gebleven, vol met flessen en verloren schatten, bleef een mysterie.

De sfeer werd steeds grimmiger, alsof het kasteel ons probeerde te waarschuwen. De kasteelheer, die een relatie had met zowel zijn vrouw als de kokkin, werd gevangen in een web van wanhoop en jaloezie. De spanning was ondraaglijk. De twee vrouwen leken elkaar dagelijks te bestoken met blikken die scherper waren dan een dolk, en met het smelten van de sneeuw smolt ook de financiële stabiliteit van het château weg.

Ik wist dat mijn tijd hier op was. Met nieuwe plannen vertrok ik naar het zuiden, richting de warmte en de zon van Zuid-Frankrijk. Wat er daarna met het château gebeurde, weet ik niet, maar sommige nachten, als de wind door de bomen huilt, lijkt het alsof ik weer de stemmen hoor, diep verborgen in de muren van het kasteel.

*****