Freedom Farm Bluff

Terug in Bluff

Na vijfentwintig jaar was ik terug. De weg van Invercargill naar Bluff voelde zowel vertrouwd als nieuw. De zeewind blies stevig in mijn gezicht terwijl ik langs de kustlijn fietste, de geur van zout en zeewier opsnuivend. De vlaggen van verschillende landen wapperden langs de weg, alsof ze reizigers van over de hele wereld verwelkomden. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt, en ik besloot een kijkje te nemen.

Wat ik aantrof, verraste me. Op een stukje land, verscholen tussen het groen, stonden kleine hutjes op creatieve wijze in elkaar gezet. Gezellige zitjes, omzoomd met bloemen, nodigden uit tot ontspanning. Het geheel straalde een charmante eenvoud uit. Hier, te midden van de natuur, had iemand een plek gecreëerd waar reizigers samen konden komen.

De gastheer, Jasper, heette me hartelijk welkom. Tot mijn verrassing bleek hij een Nederlander, die met beperkte middelen een backpackerskampje had opgezet. Zijn filosofie was simpel: iedereen was welkom, ongeacht waar je vandaan kwam of waar je naartoe ging.

Geïntrigeerd door de sfeer besloot ik een nacht te blijven. Terwijl de zon langzaam achter de horizon van de zee verdween, arriveerden er nog twee gasten – twee Nederlandse vrouwen die hun trektocht bijna voltooid hadden. Het duurde niet lang voordat we in gesprek raakten. Verhalen over reizen, ontmoetingen en onverwachte wendingen vulden de avond. We lachten, deelden ervaringen en genoten van het moment, alsof we elkaar al jaren kenden.

Toen de ochtend aanbrak, besefte ik dat ik nog niet klaar was om te vertrekken. De rust, de gesprekken, de eenvoudige schoonheid van deze plek – het hield me vast. Ik besloot nog even te blijven.